Φιλοσοφία είναι η ασυνείδητη παραγωγή ενός συγκεκριμένου είδους μνήμης.
Από τη Φιλοσοφία μέσω της Ψυχανάλυσης στην Παθογνωστική
Μέσω σειριακών θυσιών του αντικειμένου στον ίδιο τόπο θυσίας, αναφαίνεται για τον διανοητή/ φιλόσοφο ήδη κατά τη θυσιαστήρια πράξη το Ιδεώδες, ένα μνημονικό μόρφωμα.
Η χαραυγή του Ιδεώδους συνιστά δια-στροφή/ ανατροπή.
Δεν είναι τα αντικείμενα που εξ αιτίας τής επί σκοπώ επαναλαμβανόμενης θυσίας οδήγησαν στο μνημονικό τους αποτύπωμα, δηλαδή στο Άυλο, Ανώτερο και Πρωταρχικό, στο Ιδεώδες-Δημιουργό, αλλά αντίστροφα: οτιδήποτε υλικό ομολογεί (εφ’ εξής) την απόρροιά του από το Άφθαρτο, το οποίο επέχει θέση διαρκούς και ατελεύτητης παραγωγής· χωρίς να φθείρεται στο παραμικρό η υπόστασή του.
Τούτο σημαίνει ότι το ιδεώδες ως αντιπροσώπευση του πράγματος συμπεριφέρεται προς το συμβάν της παραγωγής –παρά την ακατάπαυστη παραγωγικότητα– σαν να του είναι κάτι αδιάφορο. Αυτό το ονομάζω: επανάκαμψη του ιδεώδους προς την κατεύθυνση της ανωτερότητάς του. Αυτή η ναρκισσιστική επιστροφή αποτελεί την εσωτερική μηχανή της ακατάπαυστης παραγωγικότητας.
(στο σημείο αυτό: σύμπτωση κοινωνικής παραγωγής και εσωτερικής εργασίας της ασθένειας.)
Αντιθέτως, το κάθε παραχθέν ορίζεται αποκλειστικά ως έκπτωτο, και δη εν όψει της παραγωγικής ιδιότητας του ιδεώδους ως εκμαγείου.
Συμπέρασμα 1ο:
Στο βαθμό που η φιλοσοφία έχει φωτιστεί ως άνω, ήτοι ως μία ασυνείδητη παραγωγή μνήμης, έχει υπερακοντίσει τον εαυτό της, συγχρόνως δε έχει εφαρμοστεί στον ίδιο τον εαυτό της σύμφωνα με την ακροτελεύτια αυτή γνώση.
Συμπέρασμα 2ο:
Αφ’ ότου η φιλοσοφία διείδε τον μνημονικό χαρακτήρα των πραγμάτων, τουτέστιν την ασθένεια ως μηχανική λειτουργικότητα, ήταν εύλογο πλέον να καταστήσει αντικείμενο μελέτης της όλο το φάσμα της ψυχικής ζωής, συμπλέοντας με την ψυχανάλυση, ωθώντας μάλιστα την τελευταία σε ολοκλήρωση και αυθυπέρβαση πέρα από τα υποκειμενίστικα όρια της παραδοσιακής της διατύπωσης (ψυχολογία του Εγώ) προς την κατεύθυνση της παθογνωστικής.