I. Παρότρυνση γνώσης (τραύμα): Η φραγμένη γνώση ως χαρακτηριστικό της ασθένειας, άλλως ειπείν η διαταραχή που ορίζει την ασθένεια, λειτουργεί ως παρότρυνση μιας ‘ασυνήθιστης’ γνώσης ή, διατυπώνοντας το αλλιώς, ως άρση της παρερμηνείας, στην οποία έχουμε εξασκηθεί, και η οποία τελεί υπό την υπηρεσία τής νορμάλ/ κανονικής λειτουργικότητας (ασθένεια ως ένα είδος ενδογενούς τάσης προς το τραύμα).

II. Αντίρρηση (αρνητική φαντασιοκοπία): Το σύμπτωμα ως φραγή της χρήσης εγείρει αντίρρηση κατά της ‘συνήθους’ παρερμηνείας της κανονικής χρήσης (ασθένεια ως Κατηγορώ, το οποίο αντιπροσωπεύει τη βία, προβάλλοντάς την).

III. Θύμα (αρνητικό τραύμα): Η κανονική χρήση θυσιάζεται. Η παρότρυνση της γνώσης αντικαθίσταται από τη στρατηγική αποφυγής, η οποία όμως προϋποθέτει ήδη την παρότρυνση. Ναι μεν αίρεται, αντίστοιχα, διά της αντίρρησης η παρερμηνεία τής βία εμπεριέχουσας κανονικότητας, αλλά αυτό γίνεται όμως αποφεύγοντας μαζί με την παρερμηνεία και την αντίστοιχη πρόσκτηση της γνώσης, την εκ νέου τραυματική παρότρυνση (ασθένεια ως σύσταση του ίδιου του εαυτού της).

IV. Καταστρεπτική ιδιοποίηση (θετικά αρνητική φαντασιοκοπία): Μέσω της αντίρρησης και του θύματος, το υποκείμενο δεν προσοικειούται την κανονική χρήση, η οποία συνεχίζει να είναι φραγμένη, αλλά σίγουρα την παρότρυνση της γνώσης. Αυτό που ιδιοποιείται το υποκείμενο, αρρωσταίνοντας, αυτό που σε πρώτη μοίρα το αρρωσταίνει, είναι η καταστρεπτική βία των αντικειμένων αναφοράς αυτής της ασυνήθιστης γνώσης (2) (ασθένεια ως αυτο-τραυματισμός, ως βία εναντίον του ίδιου του εαυτού, ως μόνον εντός μιας τέτοιου είδους αρνητικότητας επιτυχημένη καθυπόταξη του εαυτού).